Och, jaką krzywdę robią pisarzowi dając go na czołówkę lektur szkolnych. Zostaje od razu zaszufladkowany. „Ziemia Obiecana” Reymonta cierpi za „Chłopów”. Jest to chyba najbardziej pokrzywdzona książka w Europie – może oprócz „Trzech muszkieterów”, którego wspaniały dramatyzm okpiły przygodowe ekranizacje. Ekranizacja „Ziemi Obiecanej” jest wspaniała, ale drodzy czytelnicy, przeczytajcie najpierw książkę. Nie waham się napisać, najwybitniejszą polską powieść. Nuda? Tu nie ma nudy, są trzej młodzieńcy, niby wycięci z dzisiejszych czasów, którzy mogliby równie dobrze nosić  smartfony. W przemysłowej Łodzi XIX w. zakładają fabrykę. „…ja nie mam nic, ty nie masz nic, on nie ma nic – zaśmiał się głośno – To razem właśnie mamy tyle, w sam raz tyle, żeby założyć wielką fabrykę…”.

Nikt tak pięknie nie opisał rodzącego się kapitalizmu – krwawego molocha pochłaniającego ofiary, w brudzie, krwi, poniżeniu, wyzysku. Powieść ponadczasowa, nie starzej się i nie zestarzeje się, póki będzie na świecie choć jeden kapitalista. Uroku dodaje międzynarodowa „obsada”, gdyż bohaterami głównymi, oprócz oczywiście Łodzi, są Polak, Niemiec i Żyd. A dialogi. A choćby takie:

„…
– Dla mądrych jest zawsze dobry czas.
– A kiedyż będzie dla uczciwych? – zapytał ironicznie.
– Sza, panie Trawiński, oni mają niebo, po co im dobre czasy.”

„…
– Cóż chcesz, jak mu ruina zajrzała w oczy, to dał spokój etyce, zostawił ją na później. Bez etyki żyć można, a bez pieniędzy nie.”

„Ja zawsze mówię, że lepiej się raz dobrze wyczesać niż dwadzieścia razy podrapać.”

„…
– Nie jestem maszyną, jestem człowiekiem.”

I jeszcze jeden cytat z cudownej piosenki reklamującej film Wajdy, którą tak wielu mogłoby dzisiaj wygłosić:

„Była nam kiedyś dana Ziemia Obiecana,
Niezabliźniona rana, zielony młody liść”.

Czytajcie! Dla przyjemności, cytatów, mądrości.