Podróżować można różnie, ale chyba niewielu z nas zdecydowałoby się na sposób Michała Książka. W czasach, gdy o wyborze środka lokomocji decyduje szybkość dotarcia do celu, on idzie pieszo i jak wynika z książki ma to swoje uzasadnienie. Podąża drogą trochę dla nas odległą, bo Nadbużanką, czyli wzdłuż granicy z Białorusią i Ukrainą. Dalej już tylko Wschód, który, mając na uwadze debiut autora „Jakuck. Słownik miejsca”, interesuje go równie mocno (podobno jest przewodnikiem syberyjskim). Choć Książek w drogę wybrał się w pojedynkę, to ani przez chwilę nie mamy wrażenia, że jest sam. To kolejny w naszej literaturze (obok Stanisława Łubieńskiego) ornitolog i botanik – człowiek, który potrafi rozpoznać każdego ptaka, nazwać każdą roślinę rosnącą w przydrożnym rowie i  powiedzieć o niej coś ciekawego. Świat przyrody jest dla niego niezbywalną i równorzędną częścią egzystencji, budzi uczucie czyjejś stałej, przyjaznej obecności, potęguje świadome bycie tu i teraz, służy praktyce uważności (słowa nieobce zwolennikom mindfulness). Niespieszne wędrowanie sprzyja także obserwacji ludzkich zabudowań, kościołów, pozostałości po cerkwiach, co z kolei prowadzi do rozmyślań nad utratą i wyparciem pamięci o prawosławnych sąsiadach, nad historią, która czasami jest bardziej współczesna niż teraźniejszość. Trochę rozmawia z mieszkańcami, ale pieszy wędrowiec nie budzi ich zaufania, mają go za dziwaka. Ciekawe czy przeczytali tę książkę? (KH)