Chyba za rzadko pojawia się literatura japońska na tych łamach. I choć spotkanie należy do niezwykle udanych, to nie jest łatwo o nim napisać. Bo z jednej strony jest to prosta i klarowna opowieść o małżeństwie trzydziestolatków, którzy wynajmują mieszkanie w spokojnej i pełnej ogrodów dzielnicy Tokio. W pewnym momencie w ich życie wkrada się, przygarnięta przez sąsiadów, kotka o i imieniu Chibi. Chibi wykorzystuje szczelinę w ogrodzeniu i regularnie zaczyna odwiedzać domek po drugiej stronie siatki, po kociemu zmuszając bohaterów do zainteresowania się nią. Z drugiej strony, obecność kota, choć istotna, to jednak jest raczej pretekstem do rozważań. Ważniejsze jest to, co dzieje się między bohaterami, w ich głowach, jak zmienia się postrzeganie, wrażliwość, nastawienie do rzeczywistości, świata przyrody. W konsekwencji otrzymujemy bardzo subtelny rysunek psychologiczny i obraz, nakreślony delikatnym, niemal poetyckim pociągnięciem pióra, który skłania raczej do myślenia o książce jako uniwersalnym tekście do medytacji, gdzie słów jest tyle, ile być powinno, a każde z nich jest na właściwym miejscu, dając upragniony spokój i wyciszenie. A przede wszystkim jest Japonia z jej specyfiką, niemalże egzotyką, urodą, innością, która w równym stopniu zachwyca, jak i zadziwia, a nawet niepokoi. Historia Chibi i ludzi, którzy pojawili się w centrum jej oddziaływania „spadła” do nas ze sporym opóźnieniem, bo zdążyła już podbić serca czytelników w kilkunastu krajach. Trudno się dziwić, jeżeli można natrafić na zdania przepełnione taką urodą, mądrością i smutkiem: „Dla ludzi szlachetnych jest nie do pomyślenia, by torować sobie drogę w życiu, równocześnie spychając z niej innych. Wygląda jednak na to, że rzeka czasu coraz potężniejszą fala napiera na ludzi prawych i spycha ich na bok.”

Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej.

Poleca Tosia. (KH)