Końcówka listopada, w telewizji leci reklama kalendarzy adwentowych, czytam książkę i nagle w głowie mi świta, ze ta książka jest jak kalendarz adwentowy. Ma okienka. Okienka na linii czasu relacji Alice i Richarda. Wizjerki na chwile, w których widać zmianę. Co było między nimi, można się domyślać. Początek znajomości, pierwsze dziecko, drugie dziecko, wspólne wakacje, pierwsza rysa, niewypowiedziane pretensje, oddalanie się, spora szczelina… Petra Soukupová przyzwyczaiła nas do tego, że lubi się przyglądać relacjom, wnikliwie i bez lukru. Tym razem w fabule dominuje rozpad relacji i to w obrębie dwóch pokoleń. Kiedy jest ten punkt zero, moment w którym ziarnko piasku zaczyna budować lawinę? Czy potrafimy go wyłuskać spomiędzy słów, gestów, spojrzeń? Kiedy między mężem i żoną, kiedy między dzieckiem i rodzicem pierwszy krok stawia wątpliwość i brak zaufania? Jak wiele z mowy ciała potrafią wyczytać najbliżsi? Dla mnie zwłaszcza ciekawym był punkt widzenia rosnących, dojrzewających dzieci i ich sposób przeżywania, reagowania na „problemy dorosłych”, na decyzje rodziców, na „gry familijne”. Autorka sonduje ich dusze.

Akcja powieści toczy się powoli, czasem w niej rutyna, nuda, bywa też zabawnie. O tym, do czego zmierza opowieść o rodzinie Alice i Richarda, możemy zadecydować sami, wybierając najbardziej prawdopodobne, najbardziej uczciwe, najbardziej sprawiedliwe rozwiązanie, bo Petra Soukupová zostawia nas w pół zdania. I to jest idealne zakończenie, bo nie ma jednego właściwego, prawda? Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej i na Legimi. (JJ)