Właściwa miara rzeczy, zdystansowanie lub przeciwnie – zaangażowanie, jeżeli powaga sytuacji tego wymaga, powrót do pytań, definicji i kwestii podstawowych, zasadniczych, od których powinny zaczynać się wszystkie dyskusje, toczące się na niemal każdy z aktualnych obecnie tematów; a czytającemu udziela się spokój i opanowanie. Obojętnie czy zaczyna dopiero lekturę wywiadu czy wraca do przerwanego fragmentu albo otwiera na dowolnej stronie. W głowie robi się porządek, znika chaos wywołany nadmiarem informacji. Wyrównuje się oddech. Mądrość i wyrozumiałość starego księdza, który sporo już przeżył, widział, doświadczył i niejednej spowiedzi wysłuchał. To nie jest rozmowa-rzeka o życiu księdza Adama Bonieckiego – na taką nigdy by się nie zgodził; ma do nich podobno dość ironiczny stosunek. Punktem wyjścia dla każdego kolejnego rozdziału jest konkretne zagadnienie: zwątpienie, rozumienie wolności i wolnego wyboru, wybaczanie, śmierć. Ale dzięki podejściu prowadzącej rozmowę Anny Goc, potrafiącej połączyć dziennikarski ogień i wodę, czyli dyskrecję i elegancję z konsekwentnym dopytywaniem aż do uzyskania satysfakcjonującej odpowiedzi i tak dużo dowiadujemy się o życiu redaktora seniora „Tygodnika Powszechnego”. I dopiero w tym momencie uświadamiamy sobie, jak niewiele o nim wiedzieliśmy – tylko tyle, ile sam chciał ujawnić, ile pozwoliło mu jego wychowanie i postawa wpajana od dziecka. I na koniec cytat fragmentu z okresu dzieciństwa: „Wiele z tamtych obrazów zachowało kolory i zapachy. Jeszcze jeden: rodzice siedzą w klubowych fotelach w sypialni, która w zimie, ze względu na ogrzewanie, służyła też za salon, i oboje są zatopieni w lekturze. Rodzice czytali, wszyscy dorośli czytali, to i my czytaliśmy. Pytanie: „Co czytasz?”, rozpoczynało zwykle rozmowę.” Na pytanie: co ostatnio ciekawego czytałam, długo będę odpowiadać, że „Rozmowy o życiu” z księdzem Adamem Bonieckim.

Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (KH)