Tam, to znaczy w Nepalu, w Katmandu, gdzie

poranki pachną kardamonem i jałowcem, strużki dymu snują się nad dachami jak duchy. Wiosna jest magicznie piękna, bucha zieleń i rozkwita wszystko, co tylko umie kwitnąć: hibiskusy, magnolie, rododendrony.

Trudno nie ulec temu zachwytowi, jeszcze trudniej rozstrzygnąć, co bardziej działa na zmysły: uroda opisywanego miejsca czy sugestywny, przesiąknięty empatią, niemal poetycki język autorki. Natasza Goerke spędziła w tym kraju sporo czasu, aż stał się jej drugim domem. Pokochała go i ludzi tam mieszkających. A potem wydarzyło się coś, co sprawiło, że jej miłość zyskała inny wymiar: w Nepalu odezwała się ziemia.

Kilkadziesiąt sekund wystarczyło, by dziewięć tysięcy Nepalczyków przestało istnieć. Tak nagle, jakby życie nie było życiem, tylko płomieniem maślanej lampki, zdmuchniętym przez powiew wiatru. Świat współodczuwał z Nepalem i płakał, a ja płakałam wraz ze światem.

Była współorganizatorką akcji „Przybij piątkę dla Nepalu”, aby choć trochę pomóc i złagodzić to okropne poczucie bezradności, które ogarnia na widok nieszczęścia. Ale przede wszystkim pisała książkę o tym zranionym, naznaczonym tragedią kraju, a jednak wbrew wszystkiemu pulsującym życiem i radością przez łzy. Często jest tak, że myślimy Nepal a w głowie mamy wszystkie wyprawy. Literatura wysokogórska przeżywa swój najlepszy czas. Relacje, wywiady, spotkania. Chcemy poczuć tę adrenalinę, ale też zrozumieć dlaczego, po co? Różne padają odpowiedzi, ale to może właśnie Nataszy Goerke najlepiej udało się uchwycić sens i istotę zjawiska:

Himalaje są hipnotycznie piękne, uwodzą zmysły i bezpardonowo wywracają perspektywę. Świat postrzegany sponad chmur traci na realności, a jego problemy, przepuszczone przez filtr wysokości, zmieniają hierarchię. Himalaje działają jak narkotyk – zniewalając, dają poczucie wolności.

Dajmy się uwieść – chociaż książce, dostępnej w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (KH)