Choć Sofija Andruchowycz nie potrzebuje takiej rekomendacji, to jednak trudno nie wspomnieć, że jest córką znakomitego i dobrze nam znanego pisarza Jurija Andruchowycza, bo dzięki temu łatwiej będzie pojąć jej fascynację pewnym miejscem. Oboje pochodzą ze Stanisławowa lub jak kto woli z Iwano-Frankiwska, miasta–legendy, wokół którego skupiła się grupa artystów określana mianem fenomenu stanisławowskiego. W „Felix Austrii” Stanisławów jest równie ważny jak główni bohaterowie. Poznajemy go na przełomie epok, w okresie austro-węgierskiej stabilizacji. Gwar ulic, harmider targowy, mieszczańskie solidne kamienice, gazowe latarnie, ale przede wszystkim kolory, smaki, zapachy i potrawy przyrządzane, z kunsztem godnym najlepszych mistrzów kulinarnych, przez Stefanię Czorneńko, narratorkę i pierwszoplanową postać. Sofija wie jak pobudzić wszystkie nasze zmysły i sprawić, że niepostrzeżenie czujemy się w Stanisławowie zadomowieni i chcielibyśmy zostać w tym wielokulturowym mieście, gdzie obok siebie mieszkają Polacy, Rusini, Żydzi.

Ale „Felix Austria” to również albo przede wszystkim powieść psychologiczna, skupiająca się na skomplikowanych osobowościach kobiecych bohaterek, które w wyniku tragicznych wydarzeń wychowują się i dorastają razem, choć pochodzą z różnych warstw społecznych. Ich wzajemną relację cechuje ogromna amplituda uczuć – od akceptacji do nienawiści; same mają problem ze zdefiniowaniem łączących ich więzi. Mówiąc prościej: nie znoszą się, ranią, zadają ból, ale nie potrafią się bez siebie obejść, a tym bardziej rozstać – jak w życiu.

W mieście dzieje się coś dziwnego, umysły zaprząta skradający się spirytyzm, w powietrzu unosi się niepokojąca tęsknota za czymś nieokreślonym, a co bardziej wrażliwsi wyczuwają już pierwsze oznaki nadchodzącej katastrofy, choć póki co, to miłość jest największą siłą sprawczą. (KH)