No oczywiście, że tak właśnie jest! Każdy z nas z największym przekonaniem zgodzi się z twierdzeniem zawartym w tytule książki. Mylisz się, to nie tak było, nie masz racji, nie słuchasz mnie – te słowa najczęściej padają w ferworze dyskusji i choć nigdy nie prowadzą do porozumienia, uparcie się ich trzymamy. Cóż, prawda jest trochę bardziej bolesna. Jesteśmy istotami omylnymi i żeby nie było wątpliwości – bez wyjątku. Tylko to jeszcze samo w sobie nie stanowi największego problemu. Gorzej, że wszyscy mamy skłonność do usprawiedliwiania się i uchylania od odpowiedzialności za działania, które przyniosły inny skutek, gorszy niż oczekiwany. Ale to nie koniec złych wiadomości. Bo okazuje się, że nawet w obliczu oczywistych dowodów, potwierdzających nasze mylne stanowisko, nie zmieniamy naszego punktu widzenia, a co za tym idzie tkwimy na raz obranej drodze i kontynuujemy czynności, które nie przynoszą efektów. Mało tego – wykonujemy je z jeszcze większym zapałem i gorąco uzasadniamy ich sens. Od zawsze słyszymy, że błądzić jest rzeczą ludzką i że mamy się uczyć na własnych błędach. Tylko jak mamy to zrobić, jeżeli się do nich nie przyznajemy? Jak mamy wyciągnąć konstruktywne wnioski, jeżeli natychmiast wpadamy w pułapkę samousprawiedliwiania? Autorzy książki przyglądają się dwóm pojęciom: dysonansowi poznawczemu i błędowi konfirmacji. Brzmią bardzo mądrze i naukowo, ale szybko przekonamy się jak są nam niestety bliskie, niemal codzienni towarzysze. Na szczęście jest też dobra wiadomość. Lektura książki pozwoli nam zrozumieć ten dziwny mechanizm psychologiczny, a dzięki temu możemy próbować go przynajmniej unieszkodliwić. Uff, co za ulga! Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (KH)