Choć żyła i pisała w I połowie XX wieku, to u nas jest w zasadzie nieznana. Nic dziwnego – w Szwajcarii, z której pochodziła, odkryto ją na nowo dopiero w połowie lat 80-tych. Rodzina nie była zainteresowana rozpowszechnianiem jej twórczości. Dla potężnych Schwarzenbachów była „czarną owcą”. Po jej śmierci matka i babka zniszczyły większość rękopisów. Życiorys Annemarie to gotowy scenariusz na film i wybitną biografię – miejmy nadzieję, że jedno i drugie trafi kiedyś na nasz rynek. Fascynowała osobowością, intrygowała niespotykaną chłopięcą urodą. Wykształcona, inteligentna, utalentowana i do bólu nieszczęśliwa. Samotna, choć uwielbiana. Związana z berlińską bohemą artystyczną okresu międzywojennego i jednocześnie przez nią odrzucona ze względu na profaszystowskie sympatie rodziny. Ta ostatnia też się od niej odcina m.in. z powodu manifestowania przez Annemarie antyfaszystowskich poglądów. „Znużony anioł”, jak mówił o niej Tomasz Mann, pogrąża się w alkoholu i narkotykach. Są i próby samobójcze i ataki schizofrenii. Umiera mając zaledwie 34 lata. Dużo podróżowała. W 1934 roku podejmuje reportersko-dziennikarską wyprawę do Azji Mniejszej. Na jej szlaku jest Turcja, Syria, Liban, Palestyna, Irak, Persja, Teheran. Świetne pióro, plastyczne opisy, ale przede wszystkim niezwykle przenikliwe spojrzenie, dzięki któremu wyławia i diagnozuje najważniejsze problemy, konflikty i punkty zapalne mijanych miejsc, większość niestety ciągle aktualnych. Ale w prezentowanym tomie najciekawsze są chyba te relacje, w których opisuje szerzący się faszyzm i narastające napięcie polityczne w krajach nadbałtyckich. Była również w Pradze, wtedy, gdy Europa odwróciła od niej oczy. W jednym z niemieckich miast nad Renem trafiła na kongres kultury. Portier w hotelu poinformował ją o programie: „przemarsz SA, przemarsz SS, przemarsz Hitlerjugend, przemarsz Bund Deutscher Mädel, przemarsz służb pracy. (…). Dwukrotnie ma przemawiać dr Goebbels”. Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (KH)