Wielbiciele twórczości Iwana Bunina mogą być zaskoczeni jego biografią. Urodzony w roku 1870 za panowania cara Aleksandra III Romanowa, jego młode lata znaczyły liczne podróże, miłości, pisarstwo, przyjaźnie literackie m. in. z Antonim Czechowem czy Lwem Tołstojem i nic nie zapowiadało dalszych dramatycznych dziejów. Ani przez moment nie uległ ideom rewolucji bolszewickiej, nigdy nie uwierzył w jej sens. W 1920 roku ostatnim parowcem odpływającym z Odessy uciekł z Rosji, aby nigdy więcej do niej nie powrócić. Osiadł we Francji. W Grasse, w Prowansji wynajmował dom, który zamieszkiwał z żoną Wierą Muromcewą i pozostałymi osobami z przedziwnej wspólnoty, wśród nich była jego wielka miłość Galina Kuzniecowa. Wszystkim pomagał finansowo, żeby nie powiedzieć – utrzymywał, choć najczęściej żyli w ubóstwie, które podczas okupacji niemieckiej przeszło w permanentne głodowanie i biedę, doświadczenie tym dotkliwsze, że jeszcze parę lat wcześniej pieniądze Komitetu Noblowskiego pozwalały na wystawne życie – Iwan Bunin był pierwszym rosyjskim pisarzem, który otrzymał Literacką Nagrodę Nobla. Oprócz międzynarodowego uznania, splendoru, zastrzyku finansowego, rzeszy przyjaciół, którzy za chwilę stali się najbardziej zajadłymi wrogami to prestiżowe wyróżnienie pociągnęło też za sobą wzmożone działania agentów GPU później NKWD, aby przywrócić tak cenionego obywatela radzieckiej ojczyźnie. Bunin pozostał wierny białej Rosji, ale metody charakterystyczne dla policji politycznej, czyli raz rzucone błoto musi się do kogoś przykleić, okazały się na tyle skuteczne, że wokół pisarza zrobiło się pusto. Pierwsza w Polsce biografia Bunina wymyka się gatunkowym podziałom. Meandryczna, nielinearna, dygresyjna, chwilami publicystyczna opowieść często oddaje głos głównym bohaterom i pozwala im mówić własnymi słowami, utrwalonymi w listach czy dziennikach. Liczne nominacje do ważnych nagród literackich potwierdzają, że metoda obrana przez autorkę pomaga przybliżyć się do tej sfery, która niechętnie odsłania swoje arkana – tajemnicy geniuszu pisarskiego. (KH)