Justynę i Mikołaja Głowackich poznajemy w nie najlepszym dla nich momencie życia. On wyjechał ze swojej rodzinnej miejscowości z myślą, żeby już nigdy tutaj nie wracać. Przez jakiś czas wydawało się nawet, że Warszawa będzie spełnieniem jego marzeń i aspiracji. Ale ten czas już się skończył. Ona jest świetną dziennikarką na etacie w ogólnopolskim dzienniku, a właściwie była. Bo Warszawa dla takich jak oni jest bezlitosna – wzięła z nich ile się dało, przetrawiła i zostawiła z kredytem we frankach. Jedynym rozwiązaniem jest powrót na prowincję, do rodziny Mikołaja, aby tam zastanowić się, co dalej, choć zbyt wielu dróg wyboru nie ma. A może uda się chociaż uratować małżeństwo, które też stoi nad przepaścią? Miasteczko nazywa się Zybork. Gdyby nazywało się Twin Peaks, to może bardziej byłoby zrozumiałe, co tam się dzieje. Niewielka, odizolowana mazurskimi lasami społeczność; skorumpowana, stojąca ponad prawem, ale za to ramię w ramię z bandytami, lokalna władza; popegeerowskie bloki i zapomniani przez Boga jego mieszkańcy. W tym wszystkim garstka szaleńców, która chce to zmienić. Przynajmniej tak się wydaje. Do tego tajemnicze zniknięcia znanych osób, a odnalezienie się jednego z nich tylko powiększa strach i grozę bez tego sięgające zenitu. I jeszcze śmierć sprzed lat, która położyła się cieniem na całym miasteczku. Tu nie ma śmiechu, radości, słońca, to nie są Mazury z wakacyjnych widokówek. Tu jest alkohol, narkotyki, złe emocje, jeszcze gorsze rodzinne relacje. Kiepska młodość, beznadziejna teraźniejszość i przyszłość, z którą nie wiadomo co zrobić. Thriller, kryminał, a może diagnoza społeczeństwa i obraz pokolenia zaliczanego do „generacji nic”, które nie potrafi zbudować trwałych związków, nie ma ideałów i czuje się skrzywdzone przez kapitalizm? Najbardziej mroczna powieść ostatnich lat, od której nie sposób się oderwać! (KH)