Jak to możliwe, że w zalewie nowej fali „polskiego kryminału”, zwycięsko rywalizującego na naszym rynku z amerykańskim i skandynawskim, nie jest promowana para autorów: Małgorzata Fugiel-Kuźmińska i Michał Kuźmiński. Ona, antropolog kultury, zamiłowana w starym Krakowie, Kazimierzu, on dziennikarz, wicenaczelny Tygodnika Powszechnego.

Wspólnie napisali do tej pory pięć książek, dwie pierwsze nie wzbudziły entuzjazmu, ale trzy ostatnie o przygodach antropolożki Anny Serafin i dziennikarza śledczego Sebastiana Strzygonia zaczęły wzbudzać zachwyt czytelników. Ostatnia książka tej pary to Kamień; etnokryminał. Brzmi strasznie? Ta książka to jednak rewelacja, dynamit, nie tylko na naszym rynku czytelniczym. Akcji nic nie brakuje, mknie w tempie pociągu pospiesznego, ale nie ona, jest główną siłą tej książki. Są nią emocje, które wywołuje przy czytaniu – czytelnika powieść okleja, oplątuje, aż nie skończy. I pyta siebie jak to możliwe? Czy to się naprawdę dzieje w naszym kraju?

A o czym jest ten etnokryminał? Krótko, aby nie spojlerować i akcji emocjonującej nie zdradzić. W romskim biednym przysiółku, zwanym Kamień, znaleziono blond dziecko, uduszone a inne dzieci znikają z okolicy. Kto winien? Romowie czy może lubiany miejscowy ksiądz, który może być pedofilem? Powieść łamie wszystkie tabu i stereotypy o dzisiejszej Polsce. Daje do myślenia i fanom lewej i prawej strony politycznej i życiowego motta z filmu „moja jest racja, moja jedyna racja”. Czyta się wspaniale, szarpie nerwy do granic nieznanej nawet Nesbo czy Larssonowi. A przy tym jest niezwykle inteligentna, autorzy nikogo nie oceniają ani nie potępiają, pokazują jak jest, i przez to dostaje się każdej ze stron – i tym którym Romowie uwierają, i tym, którzy wrogich Romom łatwo przylepiają łatkę faszystów, sami mieszkając w chronionych dzielnicach. Książka pełna, stuprocentowa, daje rozrywkę, uczy, daje do myślenia i jest napisana wspaniała polszczyzną, niby już przez autorów kryminałów zapomnianą. Może jako lektura obowiązkowa w szkole? [PL]