Tej książki nie da się czytać bez emocji. Zaskoczenie i niedowierzanie, które towarzyszą już lekturze pierwszych zdań szybko ustępują miejsca irytacji, aby na przemian z gniewem, buntem i niezgodą, w różnym natężeniu, pozostać z nami do ostatniej strony, a i po zakończeniu trudno odzyskać równowagę. „13 pięter” mierzy się z problemem mieszkaniowym. Pierwsza część reportażu to rekonesans po dwudziestoleciu międzywojennym. My, którym ten okres został przedstawiony jako barwny i radosny czas przerwany wybuchem wojny, przecieramy oczy ze zdumienia, chyba podobnie jak Filip Springer po obejrzeniu filmu Warszawa 1935 – pięknej komputerowej impresji stolicy, zrekonstruowanej na podstawie dawnych planów. Eleganccy mężczyźni, zwiewne kobiety a w tle miasto marzeń i ani jednego bezdomnego, choć, jak szacują znawcy tematu, w latach trzydziestych, w samej tylko Warszawie około 40 tysięcy osób mogło pozostawać bez dachu nad głową i bez żadnej nadziei… . Nawet pobieżne przejrzenie przedwojennych numerów jednego z ówczesnych dzienników  nie pozostawia złudzeń: nie sposób było nie natknąć się na wstrząsające informacje o eksmisjach, samobójstwach, dzieciach wyrzucanych przez okno i skaczących w ślad za nimi matkach, bo tyle ich było… .

Minęły lata, ale marzenia o posiadaniu własnego mieszkania nie zmieniły się ani nie straciły na intensywności. Tylko dlaczego przysłowiowy własny kąt coraz mniej kojarzy się z poczuciem bezpieczeństwa? I pytanie czy własny? 13 pięter jak 13 historii coraz bardziej szokujących, coraz bardziej bulwersujących: bankrutujący deweloperzy, horrendalne czynsze, kredyty we frankach, czyściciele kamienic – nasza rzeczywistość. Wolna Grupa Bukowina śpiewała kiedyś „Sielankę o domu”, który lubi, „gdy śmiech mu ściany rozjaśnia”, o domu „z gitarą i piórem”. Na jednej ze stron internetowych ktoś opublikował nowy tekst a zatytułował go „Koszmar o domu”. (KH)