Dzieje Wlenia: Jak Feniks z popiołów. (zespół autorów)

Wleń to nieduże miasteczko na pograniczu Pogórza Izerskiego i Pogórza Kaczawskiego,  ulokowane na lewym brzegu rzeki Bóbr, w połowie drogi między Lwówkiem Śląskim a Jelenia Górą. Ważnym czynnikiem mającym wpływ na dzieje miasta był wybudowany w XII w. na bazaltowym wzniesieniu zamek Lenno.

Wleń po raz pierwszy wymieniany jest w bulli papieża Hadriana IV z 1155 r. jako castrum Valan. Tradycja przypisuje powstanie miasta w 1204 r.  W 1268 r. Wleń występuje jako „Weichbildstadt”, czyli miasto o okręgu sądowniczym. Z czasem jednak straciło ten przywilej i zostało włączone do okręgu lwóweckiego.  W 1286 r. Wleń uzyskał od księcia Bolka I świdnickiego prawo mili. W 1301 r., po śmierci księcia Bolka I, Wleń wszedł w skład księstwa świdnickiego, a później świdnicko-jaworskiego. Od 1392 r. znalazł się w państwie czeskim.

To zaledwie początek dziejów Wlenia, bogatych w wydarzenia historyczne, klęski i wojenne pożogi. Jego mieszkańcy przez kolejne stulecia okazywali niezwykłą determinację w odbudowywaniu miasteczka i wychodzeniu z wielu opresji cało. Przedsiębiorczość kolejnych pokoleń szukała bogactwa w garncarstwie, tkactwie, produkcji zegarów, browarnictwie, turystyce, meblarstwie, działalność uzdrowiskowej i leczniczej, czy nawet wydobyciu uranu.

Dzieje Wlenia napisane przez doskonały zespół autorów to bardzo ciekawa i pięknie ilustrowana monografia miasteczka, którego symbolem jest gołębiarka, a najcenniejszym zabytkiem zamek Wleński Gródek, stanowiący najstarsze polskie założenie zamkowe.

Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (JJ)