Po pierwsze świetnie się ją czyta, po drugie świat w niej przedstawiony działa na zmysły, po trzecie, zawiera znakomite historie świadczące o niezwykłej wrażliwości i inteligencji autora. Dawnego kronikarza, zapisywacza cudów, obserwatora chwil ulotnych, w których twardy realizm przeplata się ze światem nierealnym. Na szczęście, czy o ironio?  ten nierzeczywisty jest sędzią sprawiedliwym, po ludzku zwyczajnym, prostolinijnym. Opowieść staje tu po stronie istot pięknych w swej dobroci, prostocie i niewinności, tych co nie krzyczą o ułaskawienie i mają czyste ręce. Narrator wytyka grzechy wielkich świata, którzy, mających władzę, zapomnieli o rzeczach fundamentalnych. Daje nadzieję, że zło w wymiarze metafizycznym zostanie ukarane, a dobroć jest cicha i skuteczna. Człowiek, choćby nie wiem, jaką sobie uzurpował władzę, nie może przecież sprzedać powietrza. Gdzie to się wszystko odbyło, wszędzie, w Wielkim Mieście, w kraju gdzie władza nie szanuje ludzi, gdzie toczy się walka.  To książka ku pokrzepieniu i ku przestrodze. Jej autor użył innego tonu narracji o Ukrainie, niż ten, który wszedł do przestrzeni publicznej rok temu. Pokazał, że nie wszystko złoto co się świeci. Polecam tym, którzy lubią Bułhakowa, kabałę, wschodnie przestrzenie cudów, literaturę oryginalną i psy.  Książka w lekkim i poetyckim przekładzie Jędrzeja Solińskiego jest dostępna w Legimi. (JJ)

Andrzej  Sharan mieszka we Wrocławiu i maluje obrazy. Jest politycznym dysydentem, który walczył na Ukrainie o prawa człowieka. Niedawno jeden z obrazów zawisł na mojej ścianie, przypadkiem odkryłam, że Andrzej Sharan nie tylko maluje, ale również pisze. To była niezwykła lektura.

https://www.facebook.com/groups/423346651905631