Lipiec 1963 roku. Kraj szykuje się do obchodów 22. lipca, górnicy fedrują, huty wytapiają, a społeczeństwo polskie korzysta z wakacji. Wyjątkowo upalny lipiec męczy Wrocław. W szpitalu na Rydygiera umiera młoda pielęgniarka, Lonia, to dziwny przypadek, lekarze nie potrafią postawić pewnej diagnozy. Podobne objawy powtarzają się u innych pacjentów. Wiatrówka? U dorosłego mężczyzny? Nikt nie ma odwagi przyznać, że to Ospa prawdziwa. Niewidzialny i niebezpieczny wróg zamienia życie Wrocławia w horror.  Podejrzani o kontakt z chorymi trafiają do izolatorium w Praczach, zaś mający objawy są wywożeni do szpitala w Szczodrem. Nie ma czasu na dyskusje, nie ma tez szczepionek, kocy, maseczek, termometrów, powoli zaczyna brakować personelu medycznego, a kierowcy karetek zasypiają w trakcie jazdy. Armagedon, to nie amerykańska fikcja i wizja zagłady, to reportaż o prawdziwych wydarzeniach, i czarnej ospie, która sparaliżowała miasto, a od ludzi wymagała heroicznej pracy i odwagi cywilnej. Epidemia obnażyła też ludzkie instynkty i machinę działania partyjnego, które w każdej sytuacji buduje struktury i spodziewa się sprawozdań, obserwacji i deklaracji. Reportaż po raz pierwszy został wydany w 1965 roku, przechował gorącą atmosferę tamtych tygodni, utrwalił nazwiska i realia, a przede wszystkim nie zestarzał się. Wciąż czyta się go w napięciu. Autor doskonale oddał tło socjologiczne, reportaż ciekawy jest również ze względu na wątki dotyczące psychologii tłumu i jednostki w obliczu śmiertelnego zagrożenia. To także świetny dokument z historii polskiej epidemiologii. To zdarzyło się naprawdę, w 1963 roku witano się bez podawania rąk, nocami karetki wywoziły chorych, a Zaraza, mimo działań propagandy, doczekała się ekranizacji. W Jeleniej Górze też zorganizowano izolatorium, a mieszkańcy masowo poddawali się szczepieniom. Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (JJ)