„Żył 46 lat. Pił, ale i bywał twórczo trzeźwy, bił, jednak wobec „prawdziwych”, niewykreowanych ludzi był czuły i troskliwy, prowokował i wszczynał burdy, a podczas spotkań z szerszą publicznością okazywał się nieśmiały i skromny – on, mieniący się jednym z najważniejszych dramaturgów XX wieku. Pisał dramaty o przemocy i umieraniu, zdradzie i wszelkich łotrostwach oraz liryczne teksty piosenek. Grany na świecie, nie znał języków obcych. W więzieniu potrafił znaleźć swoją niszę wolności i pisać. Nie miał złudzeń co do systemu, w którym żył, ale pijał z ubekami. Nie mając matury, cytował Dostojewskiego i Potockiego. Sprzeczności w „życiopisaniu” Ireneusza Iredyńskiego można by jeszcze mnożyć.” Co do tego dodać? Że pomimo swoich wad kobietom wydawał się bardzo pociągający. Zniewalał je erudycją, nieprzeciętna inteligencją i poezją. Był autorem tekstu piosenki „Moja miła, moja cicha, moja śliczna…”, którą wykonywał Jerzy Połomski. Czytał dwie-trzy książki dziennie. Potem bił. Jedni twierdzą, że siedział za politykę, inni, że za gwałt. Nie znosili go koledzy po piórze i towarzysz Gomułka. Stanisław Lem i Sławomir Mrożek wymieniali w listach na jego temat słowa pełne ironii i złośliwości. Nie cenili jego twórczości, nie akceptowali trybu życia. Ale miał też przyjaciół. Sam był wiernym, lojalnym i oddanym przyjacielem. To opinia Wiktora Osiatyńskiego. Wielbił go też Jonasz Kofta, z którym łączyło go wiele, ale najbardziej miłość do psów. Żaden z nich nie zostawił na pastwę losu napotkanej psiej biedy, choć w domu każdego z nich zawsze już był jakiś szczęśliwiec, który dochodził do siebie po przeżytej bezdomności albo ludzkim okrucieństwie. Były tylko dwa momenty w jego życiu, kiedy nie pił: dzieciństwo, którego nie chciał wspominać i najważniejszy – pisanie. Jak to możliwe, że jeden z najbardziej znanych i kontrowersyjnych polskich twórców jest dziś praktycznie zapomniany?

Książka dostępna w zbiorach książnicy Karkonoskiej. (KH)